Don't !

Friday,

คืนวันศุกร์จ๊ะ
กลับจากถนนพระอาทิตย์สักพักนึงแล้วล่ะ

กุ้มใจ

ให้ทำไงดีน้า...... นี่บุนก็ทำดีที่สุดแล้วนะ
เราแย่หรอเนี่ย ที่คำพูดแค่คำสองคำ ก็ทำลายความพยายามเป็นชั่วโมงที่เราปั้นมากะมือ

รถติดอย่างหนักที่ถนนราชดำริ เราคุยโทรศัพท์กับคุณ หวังให้คุณสบายใจขึ้น

มันยากที่เราจะให้คุณได้เหมือนเมื่อก่อนหรอก ถึงเราจะอยากทำก็ตาม เวลานั้นมันผ่านมานานแล้ว เราเศร้า แต่ก็ผ่านมันมาอย่างแข็มแข็ง ด้วยตัวคนเดียว

ชีวิตนึงของเรา รับผิดชอบตัวเองก็ย๊ากยากแล้ว

การที่มีคนยอมรับเราเป็นหลักให้พิงเวลาเดินมาเหนื่อยๆเนี่ย ถือเป็นเรื่องดีมากนะ แต่เราไม่อยากเสียความเป็นตัวเองไป

เรามีความรักมากมายที่จะให้คนรอบข้าง เรารู้สึกดีมากๆที่ได้รักใคร เพื่อนเรา พี่ๆที่ออฟฟิส คนที่ดีกันเรามีมากมายจริงๆ

บางครั้งเวลาที่มีใครทำอะไรดีๆให้เราเนี่ย อยากจะกระโดดเข้าไปกอดจริงๆ


ก็ต้องรอกันต่อไป...