Saturday, October 29, 2005

วันเหงา ... เหงา

...It's been 10hours since your last call and i still waiting...


วันนี้เป็นวันที่บุนรู้สึกเศร้ามาก
เป็นปีแล้วมั๊งที่ไม่เคยเศร้าแบบนี้ ก็แค่ปัญหาวัยรุ่นน่ะ...

ก็แค่ไม่ได้เจอคนที่อยากเจอมา2วันแล้ว แล้วก็มีแนวโน้มว่าจะไม่ได้เจอกันในสุดสัปดาห์นี้ด้วย

ก็แค่ตั้งความหวังไว้สูงไปหน่อย ว่าเราน่าจะได้ใช้เวลาร่วมกันในวันที่เวลาของบุนเหลือน้อย

ก็แค่เค้าไม่ค่อยว่าง ก็แค่นั๊น..

เศร้าเลยเรา...

ถ้าวันนึงเธอได้อ่านข้อความนี้นะ ไม่ว่าตอนนั้นเราจะเป็นยังไงกันแต่จะขอบอกว่า
"ตอนนี้คิดถึง และอยากเจอมากๆเลยล่ะ"
.........................................................................

My blue day...

It's my terrible day. I'm so sad.
It's been for a year I've never felt like this...but it's just a stupid problem.

I just wanna see someone that i haven't seen him for 2days and I guess we couldn't meet each other in this weekend...

I just expected(maybe too much) that we could have spent this weekend together because I have not too much time and I wanna spend the rest with him.

but he just so busy...just busy.....

so sad...

Someday, you might read this paragraph, I have no idea what we are in that time, but now what i wanna tell you is ...
" I miss you so much & you are the first one who i ask for"

Sunday, October 23, 2005

โอ้ละหนอใจคน


ได้กำหนดวันเดินทางที่ค่อนข้างแน่นอนมาแล้ว

ที่ต้องบอกว่าค่อนข้างนั่นก้อเพราะตั๋วมันยังไม่ออก คิดว่าคงต้องคุยกะคุณเจฟอีกที เพราะวันที่คุนบัคอยากให้ไปเนี่ยมันคนละวันกับที่คุณเจฟต้องเดินทางกลับในรอบการเดินทางมาเที่ยวนี้ คือช้ากว่า1อาทิตย์

จริงๆมันน่าจะไปวันเดียวกันนะ เราก้อจะสะดวกขึ้นในแง่ที่ว่าไม่ต้องดูอะไรมาก ตามๆแกไป เดี๋ยวก็ถึง แต่ในแง่ประสบการณ์ การเดินทางคนเดียวก็คงจะมันดีพิลึก แล้วเราก็จะได้มีเวลาเตรียมตัวเพิ่มอีก1อาทิตย์

ถึงจะทยอยเตรียมตัวมาพักนึง ซึ่งอะไรๆก็น่าจะเข้าที่แล้ว แต่การ finalize เนี่ยยากที่สุดอะ สับสนนิดๆแฮะ มึนๆ งงๆ ไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้ด้วย

อาจจะเป็นเพราะช่วงพีคที่อยากไปสุดๆได้ผ่านไปแล้วด้วยอย่างนึง และอีกอย่างคือ เหมือนเราได้ผูกพันกับอะไรบางอย่างที่นี่ แต่ก็เป็นแค่ความรู้สึกแค่นั้นแหละ

ยังไงๆก็อยากไปมาก และต้องไป และคริสมาสสีขาวกับอุณหภูมิลบ40ก็ยังรอเราอยู่ที่นั่น เวลาที่ล่วงเลยช้ากว่ากำหนดการแรกถึง2เดือนก็ให้อะไรเราอีกตั้งเยอะ ไม่ว่าจะเป็นความคิดมุมมองที่กล้าแข็งขึ้น ความพร้อมไม่ว่าจะเป็นเรื่องของภาษา ทัศนคติ ความมั่นใจ(อันนี้จริงๆไม่ต้องพูดถึงก็ได้)

ตอนนี้เตรียมพอร์ทอยู่ ไปถึงก็เอาให้เค้าดูว่าเราทำแบบนี้ๆๆๆๆได้นะ จะได้จูนกันติดง่ายขึ้น เผื่อได้งานfreelanceทำยามว่าง และด้วยvisaแบบworkerน่าจะช่วยได้บ้างล่ะน่า ถ้าไม่ติดเที่ยวเล่นซะจนเวลาหมดอะนะ

แต่พูดก็พูดเถ๊อะ อะไรมันจะสำคัญไปมากกว่าการเที่ยวเล่นล่ะ...